Μάρλοου, Κρίστοφερ

(Christopher Marlowe, Καντέρμπουρι 1564 – Ντέπτφορντ, Λονδίνο 1593). Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ, όπου διακρίθηκε ως μελετητής των κλασικών και μεταφραστής του Οβίδιου και του Λουκιανού. Άρχισε να ασχολείται με την πολιτική και εργάστηκε ως κατάσκοπος στην υπηρεσία του Γουόλσινχαμ. Απέκτησε φήμη έκλυτου ανθρώπου και μακιαβελικού, ενώ η ρομαντική κριτική τον παρουσίασε ως καταραμένο ποιητή. Το 1593 καταγγέλθηκε ως αιρετικός και τον ίδιο χρόνο τον μαχαίρωσαν σε ένα οινομαγειρείο του Λονδίνου. Στους κύκλους του Λονδίνου τον θεωρούσαν μια πανεπιστημιακή ιδιοφυΐα, ενώ ο κόσμος τον αποκαλούσε άθεο, κυρίως επειδή αποτελούσε μέλος μιας ομάδας διανοουμένων, που είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον σερ Γουόλτερ Ράλεϊ, ο οποίος ήταν τυχοδιώκτης. Από τα δράματά του το σημαντικότερο τιτλοφορείται Ταμερλάνος ο Μέγας, το οποίο παρουσιάστηκε πιθανώς το 1587 και δημοσιεύτηκε τρία χρόνια αργότερα (1590). Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη τραγωδία του ελισαβετιανού θεάτρου, πλούσια σε εικόνες, σε ύφος μπαρόκ, γεμάτη δύναμη και έμφαση. Υπήρξε επίσης το πρώτο έργο που προοριζόταν για το ευρύ θεατρικό κοινό και γράφτηκε από έναν άνθρωπο του πνεύματος. Εφάμιλλο θεωρείται το έργο του με τίτλο Εδουάρδος Β’ (1592), που αντανακλά έντονο δραματικό πάθος και λυρική ένταση, το θέμα του οποίου επανέλαβε αργότερα ο Σαίξπηρ. Ως προς τις λυρικές αξίες, η δημιουργική ιδιοφυΐα του Μ. εκδηλώθηκε κυρίως με το ιδιαίτερα ενδιαφέρον ημιτελές ποίημα του με τίτλο Ηρώ και Λέανδρος, το οποίο ολοκληρώθηκε από τον Τζορτζ Τσάπμαν και δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του, το 1598. Πρόκειται για ένα ποίημα εκλεπτυσμένης ελληνιστικής έμπνευσης, όπου ο θαυμασμός για την ομορφιά, τη ζωή και τον έρωτα συγχέεται με την αίσθηση της ματαιότητας και της αδυναμίας. Ο Μ. είναι επίσης ο συγγραφέας του πρώτου, με λογοτεχνικό ενδιαφέρον, Δόκτορος Φάουστ, που έγραψε το 1588 και δημοσίευσε το 1604. Πρόκειται για ένα δράμα που ενθουσίασε ιδιαίτερα το αγγλικό κοινό, όπως μαρτυρούν οι πολλές προσθήκες που έγιναν αργότερα· το συγκεκριμένο έργο δεν συγκρίνεται με τον Φάουστ του Γκέτε, καθώς ο ήρωας του δράματος του Μ., όπως και ο Ταμερλάνος, είναι απαλλαγμένος από κάθε περιπλοκή ή σύγκρουση πνευματικού χαρακτήρα. Άλλα δράματα του Μ. τιτλοφορούνται Διδώ η βασίλισσα της Καρχηδόνας (δημοσιεύθηκε το 1594) Η σφαγή του Παρισιού (παρουσιάστηκε το 1593), Ο Ιουδαίος της Μάλτας (1589) κ.ά. Προσωπογραφία του Άγγλου ποιητή και συγγραφέα Κρίστοφερ Μάρλοου.